นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
[Fic Reborn] My Diary เรื่องของผม
สวัสดี...วันนี้ผมมีเรื่องอยากเล่าให้เธอฟังอีกแล้วละ มันอาจเป็นเรื่องที่ไม่ดีนัก แต่ว่าถ้าไม่เป็นการรบกวนละก็...ช่วยฟังเรื่องเศร้าๆ ของผมหน่อยได้รึเปล่า
ผู้เข้าชมรวม
2,640
ผู้เข้าชมเดือนนี้
7
ผู้เข้าชมรวม
2.64K
หมวด : ฟิคนิยาย การ์ตูน เกม
อัปเดตล่าสุด : 1 ก.ย. 58 / 21:32 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านทุกๆ ท่าน ^__^ “เคล”
กลับมาแล้วค่ะ หลังจากหายไปค่อนข้างนาน(แสนนาน)
ครั้งนี้คิดว่าจะมาเปิดเรื่องใหม่...แต่เอาไปเอามาอยากเขียนเรื่องของคู่ที่ค่อนข้างจะหาอ่านได้ยากคู่หนึ่งของเรื่องรีบอร์นแทนซะอย่างนั้น
(ฮา)
แต่จะให้เปิดเป็นเรื่องยาวก็คงจะไม่ไหว
เพราะงานหนักหนามากจริงๆ T__T จึงมาเพียงแค่ฟิคสั้นๆ เท่านั้น
หวังว่าจะไม่ขัดใจแม่ยกของคู่นี้นะคะ
จริงๆ แล้วจะเรียกว่าฟิคหวานซึ้ง กินใจ
ก็คงไม่ถูกต้องมากนัก จะเรียกว่าน้ำตาคลอก็คงจะไม่ถูกซะทั้งหมด...เคลขออนุญาตไม่สปอยแล้วกันนะคะ
เพราะเคลเองก็ไม่รู้จะเรียกแนวของเรื่องนี้ยังไงดีเหมือนกัน
ด้านเนื้อหาอาจจะเดินเรื่องแบบแปลกๆ หากมีข้อสงสัยสามารถทักได้เลยนะคะ
หากมีข้อผิดพลาดหรือสับสนตรงจุดไหนสามารถติชมได้นะคะ
สุดท้ายนี้...
ขอบคุณของตกแต่งและธีมสวยๆ จาก
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
My diary เรื่ออผม
สวัสี...ผมมาหาเธอแล้วนะ
อโทษนะที่ผมหายไปนาน แล้ว็อโทษนะที่ผมมาหาเธออนที่มีเรื่อไม่สบายใแบบนี้ทุรั้เลย
หวัว่าเธอะยโทษให้ผมนะ...แ่ว่า่อานี้ผมะ้อมารบวนเธอบ่อยๆ
ะแล้วละ
วามริแล้วผมมีเรื่อที่อยาะพูับเธอมามายเลยละ
ริๆ แล้ว้อบอว่าลอสัปาห์ที่ผ่านมานี้ผมอยาุยับเธอมาแ่เพราะว่าผม้อ่วยเาเรียมานน่ะ...
ที่ริแล้ว ‘พวเา’ แ่านันแล้วละ
น่าใใ่รึเปล่า...ผมเอ็เหมือนัน
ผมพึ่ะรู้...ในอนเ้าอวันันทร์
อนนั้นผมเินลมาที่ห้ออาหารามเวลาปิอผม
แ่พอผมเห็นบรรยาาศในห้ออาหาร...ผม็เริ่มสัหร์ใแล้วว่าเรื่อที่ผมลัวอยู่นั้น
มันะเป็นริ...
ยิ่เมื่ออนที่ผมเห็นใบหน้าที่เ็มไป้วยรอยยิ้มและสีแระบายาๆ
นั่นแล้ว...ผม็ยิ่มั่นใ
เธอรู้หรือเปล่าว่ามันลำบามาแ่ไหน...อนที่ผมยิ้ม่อหน้าพวเา
เธอรู้หรือเปล่าว่ามันเ็บปวมาแ่ไหน...อนที่ผมไ้ฟัำบอเล่าานรอบ้า
เธอรู้หรือเปล่าว่ามันยามาแ่ไหน...อนที่ผม้อมอไปยัรอยยิ้มเินอายอเธอ
แ่ผมรู้นะ...ว่ามันมื่นเหลือเินในอนที่้อลั้นน้ำาเอาไว้
ผมพยายามหาเวลาที่ะมาุยับเธอลอ
แ่นแล้วนรอผม็ไม่มีเวลาริๆ
้อบอว่าแม้แ่เวลาทำใสันิผมยัแทบไม่มีเลยเสีย้วย้ำไป แ่เธอไม่้อเป็นห่วผมหรอนะ
เพราะอนนี้ผม่อน้าะใล้เียับำว่า ‘ินา’ เสียแล้วละ
หรือไม่อย่านั้น็เป็นเพราะผมร้อไห้...นแทบไม่มีน้ำาะเสียอีแล้วละมั้
ผมหวัว่ามันะเป็นแบบนั้นนะ
เพราะว่าวันนี้...อนนี้เธอเป็นอนอื่นแล้วละ
ะเรียว่านอื่น็ไม่ถูนั ็เาเป็นเพื่อนสนิทอผมนี่นา
พอพูถึรนี้ผม็ใหายเอาื้อๆ เธอ็รู้ใ่มั้ย...ทั้ที่ผมเอเธอ่อนเา
ทั้ที่ผมอยู่ับเธอมาว่าเา ทั้ที่ผมไ้รับรอยยิ้มแสนอบอุ่นอเธออยู่ลอเวลา
ทั้ที่เมื่อ่อนเธอรัผม...ไม่ใ่เา
บาที...ถ้าหาบาทีผมรู้สึัวเร็วว่านี้็ี
อโทษนะที่ผมเอาแ่พูเรื่อเศร้าๆ ให้เธอฟัอยู่เรื่อยเลย
แ่่วนี้ในหัวผมมีแ่เรื่อพวนี้เท่านั้น ผมไม่สามารถที่ะนึเรื่ออะไรออเลย
ทุอย่าเป็นสีาวโพลน...ไร้ึ่ีวิีวา
มีเพียวามทรำในวัยเยาว์และเรื่อในอนนี้เท่านั้นที่าย้ำไป้ำมาในหัว
เหมือนับว่ามันอยย้ำเือนผม...อยอย้ำผม
ถ้าเธอไม่ว่าอะไร อยาลอฟัเรื่อวันนี้หน่อยมั้ย...
อนเ้าอวันนี้ผมเินทาไปยัโบสถ์พร้อมับนอื่นๆ
เพราะเธอไม่อยาัานที่ให่โและวุ่นวาย
แที่มาร่วมานในวันนี้เลยมีแ่พวเราเป็นส่วนให่...
้านในอโบสถ์สีาวสะอาแ่้วยสีมพูหวาน...มันือสีที่เธออบ
้าน้าอห้อประับ้วยอไม้หลาหลายสายพันธุ์ที่ส่ลิ่นหอมฟุ้ไปทั่วบริเว...ัวแทนอเธอ
และอหวานมามายหลายสีที่ั้อยู่มุมห้อ...ืออโปรเธอ
ผมมอไปรอบๆ
สิ่ที่ผมรู้สึไ้ือัวนอเธอในสถานที่นี้...ในวันนี้...ในวันสำัอเธอ
ผมหลับาลแล้วพยายามึมับเอาทุๆ อย่าที่เป็นอเธอเ็บไว้ในวามทรำ
แ่ผมลับสัมผัสไ้ถึสายลมโยอ่อนที่พัพาวามอบอุ่นเ้ามายัที่นี่...มันือัวแทนอเา
ผมลืมาึ้น
ถึผมะไม่ไ้มอระแ่ผม็รู้ว่ามันเป็นแววาเศร้าหมอ
มัน่าเป็น...เ้าที่แสนทรมานอผมริๆ
เธอไม่้อเป็นห่วผมหรอนะ...อนนี้ผมอยู่ที่นี่แล้ว
และผมำลัุยับเธออยู่เพราะอย่านั้นไม่้อเป็นห่วผมหรอ...ผมสบายี
ในานนั้นผมียิ้มพูุยับนนั้นทีนนี้ทีไปทั่ว
แ่ผมลับำเรื่อที่ผมุยับพวเาเหล่านั้นไม่ไ้เลย แม้แ่หน้า...ผม็ำไม่ไ้
ทั้ที่เป็นนที่ผมรู้ัอยู่แล้วแท้ๆ
แ่ว่าเรื่อที่น่าแปลที่สุไม่ใ่เรื่อนั้นหรอนะ
ที่แปลที่สุือ...ผมลับำานั้นไ้ิา
ภาพที่เธอสวมุสีาวบริสุทธิ์เินเ้ามาามทาที่ปูพรมสีแ...่าามและน่าทะนุถนอม
รอยยิ้มอเธอในวันนี้อบอุ่นมาว่าทุๆ วัน อไม้สีาวสลับมพูที่เธอถือมานั้นไม่อาึวามสนใอผมไ้เลย...
เธอ่อยๆ ้าวเ้ามาทีละ้าว...ทีละ้าว
เพียแ่รู่เียวเธอ็มายืน้าผม ผมอยาะเอื้อมมือออไปสัมผัสเธอเหลือเิน
แ่แล้ว...
เธอ็้าวออไป...
เพื่อไปหาายที่เธอรั...และนั่นไม่ใ่ผม
ผมยัำเสียอบาทหลวที่ล่าวประาศให้พวเาเป็นสามีภรรยาไ้...ผมอยายมือึ้นั
แ่ผมไม่สามารถทำแบบนั้นไ้ ผมนิ่...ไร้ึ่อารม์
ผมไม่อายอมรับวามริที่ว่า...
เธอเป็นอนอื่นแล้ว
ผมไม่สามารถยอมรับไ้ริๆ แม้ว่านๆ
นั้นะเป็นเพื่อนสนิทอผม็าม...
มันฟัูแย่มาเลยใ่รึเปล่า
ใ่...ผม็ิแบบนั้นแ่ผมห้ามวามิอัวเอไม่ไ้ริๆ
ผมเป็นนที่อยู่ในำแหน่สูสุ ผมเยเป็นนที่เธอให้วามอบอุ่น้วยรอยยิ้มนั้น
แ่ผมลับไม่รู้สึอะไรเลย...พอผมรู้ัวอีที
ผม็เสียเธอไปแล้ว...
มันน่าำนะ...แ่เรื่อที่ลไม่อออผมยัมีอี
มันเป็นเรื่อที่น่ายินีสำหรับนอื่นๆ ็ริ
แ่ับผม...ผมไม่ิีใเลยแม้แ่นิเียว
ทุน่ามารวมัวันในลานอโบสถ์
ึ่รวมถึผมที่โนเพื่อนสนิทที่แสนเนียนนนั้นลาเ้ามาร่วมว้วย...เพื่อรอรับ่ออไม้อเ้าสาว
เหมือนับเรื่อลร้าย...ในอนที่เธอออมายืน้าๆ
เา รอยยิ้มยัอยู่บนใบหน้าอเธอแม้ว่ามันทำให้ผมรู้สึี
แ่ะเียวันผม็เ็บปวใ...
แล้ว่ออไม้ในมืออเธอ็ลอยึ้นไป...
และมันเลือที่ะให้ผม...เป็นนรับมัน
เสียแสวามยินี่าๆ
นานาไม่ไ้ทำให้ผมรู้สึล้อยาม แม้ใบหน้าอผมในอนนั้นะยิ้มและหัวเราะไปพร้อมับทุน...
แ่ภายในในั้น...ผมลับทรมาน
อยอย้ำ
้ำเิม...ให้ผมรู้ว่าวามริแล้ว...ไม่ว่าอย่าไรผม็ไม่สามารถที่ะ ‘รั’ เธอไ้
เธอเบื่อหรือเปล่าที่ะ้อมาฟัเรื่อทำนอนี้าผมในทุๆ
รั้...เมื่อ่อนนั้นผมยัมีนอยฟัผม
เธอฟัผมให้ำลัใผม...มอบวามอบอุ่นและำลัใให้แ่ผม
แ่อนนี้ทุๆ
อย่า...ผมลับอยาให้มันเป็นเพียแ่วามฝัน
วามฝันที่แสนเศร้า...และบลเมื่อผมื่น ผมะบอให้ับเธอฟัเป็นนแรและเธอ็ยิ้ม
หัวเราะเบาๆ บอว่าผมิมาเินไป...
ถึรนี้...ผมะ้อไปพัริๆ
แล้วละ...็ผมเริ่มุมสิัวเอไม่อยู่แล้วนี่นา
บาที...ารที่ผมมาหาเธอบ่อยๆ
ั้แ่วันนั้น...มานถึวันนี้็อาเป็นเพราะผมอยาให้เธอลับมาหาผม
อยาให้เธออยู่ับผมเหมือนเมื่อ่อน อยาให้เธอไ้ฟัวามริาผม
บาที...ทั้หมนี้อาเป็นเพราะว่า...
ผม รั เธอ
แ่มันสายไปแล้วละที่ผมะมาพูเอาอนนี้...รารีสวัสิ์นะ
พรุ่นี้ผมะมาหาเธอ...ะมาหาเธอให้บ่อยึ้น
ผมสัา... ‘ฮารุ’
ผลงานอื่นๆ ของ BluebellsC. ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ BluebellsC.
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น